Robbeneiland.

Robbeneiland, erg indrukwekkend. Je valt er stil van. Ja, ook ik..
Wachtend op de boot overal foto's en geschiedenis verhalen over de politieke gevangen en van verder terug.
Ik ga het niet allemaal noemen, maar voor wie even tijd heeft...
http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Robbeneiland

De boottocht was nog sensationeel en ontspannen, met dikke motoren en full speed de haven uit.
Zodra er aangemeerd werd in de haven van Robbeneiland werden we gelijk naar een bus geleid voor een rondrit over het eiland van ong. 45 min. Het eerste wat je ziet zijn de wachttorens en het prikkeldraad. Een jonge gekleurde Zuid-Afrikaan vertelde op een duidelijke en bezielende manier over de gebouwen en de geschiedenis.

Na drie kwartier uitstappen en werden we ontvangen door een politieke ex-gedetineerde oude man, welke in dezelfde tijd als Mandela daar verbleven had. Niemand kan een levensverhaal op zo'n bijzondere plek vertellen als hij. Zoals ik al zei, daar wordt je stil van.
Ik ben niet zo van het modewoord respect, maar in dit geval kan ik niks anders bedenken dan dat. Iemand die zoveel meegemaakt heeft en toch de moed en kracht kan vinden dat verhaal steeds weer aan duizenden toeristen te vertellen op de plek waar je dat aangedaan is.
Zelfs de meest ongeïnteresseerde en verveelde puber zou aan z'n lippen hangen.
Uiteindelijk de cel van Nelson Mandela. Tegen die tijd is het voor ons duidelijk en tastbaar waar de verschillen en ook het verschil in behandeling en huisvesting lagen. De zogenaamde gevreesde politieke leiders zaten apart, Mandela ook, en een stuk eenzamer en verstoken van stromend water. De rest van het verhaal vertellen we wel in persoon. Nog wel een mooi detail is de druivenranken die Mandela op de binnenplaats mocht laten groeien. Hij verstopte er z'n manuscripten van het boek "A Long Walk to Freedom". Deze werden gedeeltelijk ontdekt maar hij kon ze nog herschrijven. De druif geeft nog steeds vruchten...